De krekels.
 
Ik hoorde een heel erg hard geluid.
En nam onmiddellijk een besluit.
Ik keek om me heen, en ja, daar in de hoek.
Zat een krekelorkest, bij mij op bezoek.
Ik riep heel hard, hé jongens dat wil ik niet horen.
Want dat doet zeer, in allebei mijn oren.
De dirigent sprak mij droevig aan.
En vertelde dat ze niet wisten, waar dan naar toe te gaan.
En echt hoor, geloof me maar.
Ze staken de koppen bij elkaar.
En namen toen ook het besluit.
Alle versterkers, moesten uit.
Ze oefende nu heel zacht, en zonder grote trom.
Dat vond ik oké, daar gaf ik dan niets om.
En zit ik in de luie stoel, even weg te zakken.
 
Hoor ik het krekelorkest, de violen pakken.
Ik hoor ze heel zacht slaapliedjes spelen.
Die muziek zal me ook niet zo snel vervelen.
En als ik s’ nachts naar mijn bed toe ga.
Lopen ze me alle, naar de slaapkamer achterna.
Ze spelen voor mij zachte slaapliedjes.
Terwijl ze voor mijn bed liggen, op hun knietjes.
De muziek laat ik dan langs me lopen.
Als ik diep onder de wol ben gekropen.
Ik val in slaap met een lach over mijn gezicht.
Terwijl het orkest onder mijn bed te slapen ligt.
                                                                                jack.