tante Leentje.

 

 

Er was een lieve oude dame ,ze woonde op een hofje.

Ze heette tante Leentje,en dat vond iedereen een bofje.

Het hekje van haar tuintje stond voor een ieder open.

En iedereen die zin had ,mocht zo daar binnen lopen.         

De kinderen uit de buurt hadden daar altijd schik.

Tante deed ze dan verwennen ,ze waren voor haar nooit te dik.

Dan kwam ze aan met snoepjes ,voor iedereen wel twee.

En voor de moeders bracht zij ook vaak ,iets te snoepen mee mee.

Er sond ook een leuk bankje,heel lekker in de hoek.

De moeders kwamen er ook vaak,met koffie en met koek.

Het was daar steeds gezellig ,en je zag tante dan genieten.

En waren de bloemen uit kreeg iedereen margrieten.

Er stonden ook rode rozen ,en die roken  heel erg fijn.

Maar je moest wel goed uitkijken  ,want die doorentjes doen pijn.

Maar op een goede dag,het hekje was gesloten,en men zag tante Leentje niet.

Ze was overleden ,en dat was een groot verdriet.

Nu is het tnuintje overwoekert er is alleen onkruid nog te zien.

We hopen op een nieuwe tante die het mooi maakt weer misschien.

En als we nu langs het hofje lopen kijken we nog steeds ernaar.

En denken we met weemoet was tante Leentje er nog maar.

 

Jack.