de tuinkabouter.

 

 

 

Ik had een tuinkabouter , zo een van porselein.

Hij stond hier naast de vijver ,vlak bij de Fontijn..

En als je goed keek ,dan zag je zijn ogen blinken.

Het was net of hij knipoogde ,hoe raar dat ook mag klinken.

Hij had een blauwe jas aan en een puntmuts op zijn hoofd.

Je moet zelf maar komen kijken, als je me soms nu niet geloofd.

Zijn schoenen glommen, en hij had een mooie witte baard.

Net of hij echt leefde ,wanneer je heel lang naar hem staart.

Zuchtend keek ik naar de tuin, er lag weer zoveel blad.

Alweer dacht ik, ik  had het net opgeruimd, en had het nu wel echt gehad.

Ik zei; zeg jij kabouter ,jammer hoor je bent niet echt.

Want dan had jij het kunnen doen ,heb ik toen tegen hem gezegd.

Ik schudde mijn hoofd ,en ging snel maar weer naar binnen.

Want er lag zoveel ,ik wist echt niet waar of ik moest beginnen.

Morgen maar weer zuchtte ik , nu maar even niet .

Het is toch zo donker ,er is zo niemand die het ziet.

De volgende morgen snel mijn stoute schoenen aan gedaan.

En liep de tuin maar in , om aan het werk te gaan.

Ik wreef mijn ogen uit , was ik wel wakker ?dit was echt niet gewoon!

Onkruid was weg ,blad op een hoop ,de hele tuin was schoon.

Ik keek naar de kabouter en zei ; heb jij dat toch gedaan je bent toch niet echt.

Ik geloofde nooit in sprookjes ,heb ik nog tegen hem gezegd.

Maar moet het nu wel geloven ,kabouters die bestaan.

Want alles was opgeruimd , en ik had het niet gedaan.

Ik keek naar de kabouter ,het was net of hij naar me lachte.

Ik schudde mijn hoofd en liep weg ,met verwarde gedachte.

Ik geloof nu in wonderen ,want het was me overkomen.

En ik was echt wakker hoor ,zat heus nu niet te dromen.

                                                          Of wel soms ????

 

 

Jack.