De vergeetachtige slak.
Er zat een slak triest in een hoekje van een sla veld.
Toen ik vroeg waarom, heeft hij het me verteld.
Zijn huisje was weg, zomaar ineens verdwenen.
En daarom zat hij ook, daar zo te wenen.
Het zat op mijn rug, maar ineens was het weg.
Waarom nu toch zo riep hij, heb ik zoveel pech.
Wat moet ik nu doen, waar moet ik nu pitten.
Ik kan toch niet, zonder huis blijven zitten.
Jammer zei ik hem, maar denk nu eens goed na.
Ik zal je wel helpen, voor ik verder ga.
Waar ben je precies geweest? Wat heb je gedaan?
Want zomaar verdwenen, dat kan niet bestaan.
Hum zei de slak, waar ik ben geweest.
Ja, gisteren was ik wel op een feest.
We hebben wat gegeten, en wat gedronken.
Was het soms teveel? Was ik soms beschonken?
Maar toen ik wakker werd, wist ik van niets meer.
Alles was stijf, en mijn slijmvliezen deden me zeer.
Nu zei ik hem, kom op samen zoeken.
Ik neem het veld, en jij neemt de hoeken.
Ik kroop over het veld, en zat stil te vloeken.
De slak zag ik gluren in alle hoeken.
Ineens ja daar lag een huis, nee het was veel te klein.
Daar kon hij niet in wonen, dat was niet fijn.
Maar vlak daarbij, ja pff eindelijk geluk.
Daar was het eindelijk, alleen het raampje was stuk.
De slak gelukkig en sprak, dat kan ik zo maken.
Ik dacht al, anders moet ik er eentje gaan kraken.
De slak ging weg, na een bedankje.
En ik, ik ging uitrusten aan de rand van het veld, want daar stond een bankje.
jack.
Maak jouw eigen website met JouwWeb